andorra.reismee.nl

Andorracen: het nieuwe autorijden in Andorra

De grens overschrijden

Door de stoere Franse Pyreneeën rijd ik naar de grens van Andorra. Ik word daar altijd ernstig zenuwachtig van: zo'n douanebeambte die je vanonder een indrukwekkende pet argwanend opneemt. Ik heb nog nooit iets illegaals gedaan maar ze kunnen je het behoorlijk lastig maken. Ik geef mijn paspoort aan de man, maar verschrikt zie ik dat ik de autopapieren in zijn hand heb gedrukt. Zelfde soort mapje. Snel pak ik het weer af. De douaneman uit Andorra kijkt geïrriteerd. Dat heb ik weer. Natuurlijk ben ik nu verdacht. Ik graai woest door mijn tas en voel zijn blikken op mijn huid prikken. Ik ben ook zo'n chaoot. Hebbes! Triomfantelijk wil ik het overhandigen, maar met een lome beweging van zijn hand, wuift de ambtenaar me door. Ik glimlach vriendelijk naar de man. Dag, vriendelijke douanemeneer, dag hoor.
En zo rijd ik Andorra binnen, het hoogst gelegen land van Europa waar in mei nog volop sneeuw ligt.

Natuursteen in Andorra

Naarmate ik hoger klim, belemmert een dichte mist de mooie uitzichten op Andorra. Ik neem de Envalira-tunnel en dan is er letterlijk licht aan het einde van de tunnel! De lentezon heeft de mist verjaagd. Prachtig! Bomen zonder bladeren steken scherp af tegen de besneeuwde bergen onder een strakblauwe lucht. Met een mooi uitzicht maak ik voor het eerst kennis met vorstendom Andorra met ruige bergen, sneeuw en skiërs.
Het eerste dat ik wil bezichtigen is het beroemde kerkje van st. Joan de Caselles. Iets ten noorden van Canillo vind ik het oudste kerkje van Andorra. Het is gebouwd van bruin natuursteen en staat hier al sinds de 11e eeuw! Het is open en binnen vind ik schitterende fresco's.
In Soldeu valt het me op dat bijna alle gebouwen van hetzelfde bruine natuursteen zijn. Als de sneeuw weg is zullen er vast overal gezellige bloembakken staan met fleurige bloemen. Nu is het saai. Ik rijd door sombere, met enorme hotels volgebouwde dorpen. Omdat Andorra zo klein is (het past twee keer in Amsterdam) moet alles plaatsmaken voor winstgevende hotels en daarom zie ik maar weinig charmante oude gebouwen. Ik rijd naar Ordino, want daar overnacht ik aan de voet van de 2740m hoge Casamanya in hotel Coma. Wat zal ik daar lekker slapen...


Bevrijding van Andorra

De eigenaren van het hotel zijn vriendelijk en een ober is trots dat hij echt uit Andorra komt, want twee derde van de nog geen honderdduizend inwoners van Andorra komt uit het buitenland. Het is een leuke man die me weet te vertellen dat Andorra pas in 1958 vrede sloot met Duitsland inzake de eerste wereldoorlog. Men was Andorra vergeten bij het verdrag van Versailles in 1919, niet te geloven! Hij vindt dat ik in Ordino het Casa Plairal d'Areny de Plandolit moet bezoeken. Het is in 1633 gebouwd en later verbouwd door baron De Senaller, die in 1866 stemrecht regelde. Het heeft een mooi smeedijzeren balkon en een replica van de kast met zeven sleutels. Het is me door zijn gebrekkige Engels niet duidelijk wat die sleutels kunnen openen, maar het is belangrijk voor Andorra. Op de begane grond is een smidse en op de verdieping is een wapenopslag en een heel groot pijporgel. Ik kan daar ook de eetkamer van de baron bewonderen waar nog het originele porseleinen servies uit Limoges uitgestald staat. Dit gaf de Oostenrijkse keizer als geschenk. Verder moet ik beslist de bibliotheek bewonderen met alle wapenschilden van alle families. En natuurlijk moet ik het originele volkslied van Andorra beluisteren. Ik beloof dat ik een kijkje ga nemen als ik de tijd heb.

Kunstige ijzermijn

Om negen uur 's morgens ga ik op zoek naar een oude ijzermijn aan een vroegere spoorweg met diverse kunstwerken. Het verkeer schiet flink op want de Andorrezen scheuren als idioten. Het zijn dus meer Andorracen. Waar moeten die mensen zo gehaast heen in een land dat slechts dertig bij dertig kilometer is?
Bij de oude ijzermijn parkeer ik de auto, wandel de Ruta del Ferro op en ga op zoek naar de kunstwerken. Ik vind daar het kunstwerk 'Infinit' van Mark Brusse, de broer van Kees Brusse de acteur. Het is een stenen bruggetje waarover twee ijzeren cartoonachtige poppetjes een grote ronde steen rollen. Ik bewonder nog meer kunst langs dit pad in Andorra en slenter terug naar de ijzermijn om te kijken wanneer de rondleiding er is. Die blijkt er in dit seizoen alleen op afspraak te zijn, dus dat moet ik laten schieten.

Andorra la Vella

Ik rijd terug via Ordino naar Andorra la Vella, de moderne hoofdstad van Andorra. Druk, moderne abstracte gebouwen, files en onaardige bestuurders. Ik ben blij als ik eruit ben en in Sant Julià de Lòria een toeristische pittoreske rondrit vind die mij door Juberri en Aubinyà zal voeren. Hoger en hoger gaat de weg tot boven de 1800m. Erg ruig met groene dennenbossen in de sneeuw. Het uitzicht is schitterend. Ik kijk vanuit Andorra naar de in Spanje gelegen berg Deveza met eeuwige sneeuw. Schaduwen van de wolken glijden over de toppen en maken vreemde figuren.

Déjà vu

Weer terug bij het begin van de rondrit tank ik diesel voor de helft van wat ik normaal betaal, heerlijk zonder accijns en dan ga ik Andorra verlaten naar Spanje. Alhoewel Andorra me niet wil laten gaan. Bij de grens word ik er weer uitgepikt. Een kleine Spaanse man met overcompenserende snor roept: 'Cigarettes?'
'No smoking,' roep ik in het Engels.
Hij gelooft me niet. Hij wijst naar de achterklep.
'Open,' beveelt hij in het Engels.
Ik kom haastig naar buiten. Zenuwachtig friemel ik aan het slot van de klep. Mijn oude Peugeot 205 is niet van plan haar geheimen prijs te geven en ik krijg zoals zo vaak het slot niet open.
'Open!'
Ja, ja, mopper ik binnensmonds en ondertussen probeer ik weer mijn vriendelijkste glimlach tevoorschijn te toveren. Het werkt niet en nijdig geef ik hem de sleutels zodat hij zelf de klep kan openen. Uiteraard krijgt hij de klep wel meteen open en we kijken naar een ontploffing van kleding, tassen, plastic zakken en zo meer. Had ik al gezegd dat ik chaotisch ben?
'Cigarettes?' hoor ik het Spanjaardje weer vragen.
'No.' Hij zal toch niet in mijn spullen gaan zoeken?
Maar jawel, dat zal hij wel. Het weinige nog opgevouwen, wordt ontvouwen en slordig aan de ene kant van de achterbak gegooid om vervolgens met de hele berg naar de andere kant te worden gegooid. Ben ik blij dat ik niet zo netjes ben!
'Ok,' bromt de man vanonder zijn imposante snor. .
Ik verwacht dat hij nu de rest van mijn auto wil doorzoeken, maar niets hoor. Hij vindt dus niet de veertig sloffen sigaretten onder mijn stoel, niet de krat whisky onder de achterbank en hij vindt zeker niet het pistool in mijn handschoenenvakje. Afijn, die jongens moeten ook wat te doen hebben.
Tot ziens Andorra, misschien tot de volgende keer!